Hierboven leest u in het Italiaans: De blik van Gio. Waarom? In de nasleep van het EK voetbal kon gast-auteur Gio Dolcezza, die zijn vaderland de hoofdprijs zag pakken, vanwege alle extase zijn pen niet langer in bedwang houden. Het resultaat leest u hier.
Afgelopen zondag was het dan eindelijk weer eens zover. De Azzurri werden voor de tweede keer in hun historie Europees Kampioen voetbal en dat in plaats van de ‘uitvinders’ van het voetbal, Engeland. En als grootste fan van de mannen in het iconische blauwe shirt met witte broek, kon Gio Dolcezza niets anders dan een kleine weerspiegeling geven op dit grandioze Europees Kampioenschap.
Ieder toernooi krijgt de winnaar die het verdient, tijdens het EK van 2004 was dit Griekenland, wat genoeg zegt over dat EK. Blij dat in die tijd buitenspelen belangrijker was dan de middag besteden voor een breedbeeld televisie. Dit EK was echter ideaal doordat er eigenlijk maar één top favoriet was, FRANKRIJK. Als kersverse wereldkampioenen en een elftal waarbij enkele spelers niet werden opgeroepen omdat Jong Frankrijk ook Europees Kampioen moest worden, waren zij torenhoog favoriet. Hoe anders verliep het toernooi, vol verrassingen met de vroege uitschakeling van landen als Portugal, Frankrijk, Duitsland en Nederland. Maar de dark horse van vele bleef er tot het einde in, Italia!
En wie is er nu niet voor de underdog. Vanaf het moment dat Eriksen in elkaar zakte op het voetbalveld, hoopte heel Europa, nee, heel de wereld dat Denemarken ver zou komen. Niets was erger dan de Engelse speelstijl met zeven verdedigende spelers terwijl er vijf absolute topaanvallers op de bank zitten, te zien winnen tegen de Denen door een discutabele penalty. Deze penalty deed mij trouwens wel denken aan eentje die Robben ooit op het WK versierde tegen Mexico. Die was trouwens terecht gegeven, dit was een overduidelijke schwalbe van Sterling. Nog iets raars trouwens, waarom gebruiken wij daar een Duits woord voor: Schwalbe. De Duitsers zijn juist een volk dat geen Schwalbes maakt, die blijven vechten ook al wordt hun been eraf gehakt. Je zou eerder verwachten dat we de Engelse term Diving zouden overnemen of een Spaans of Italiaans woord, aangezien die landen theatraler zijn dan de gemiddelde Design Academy student.
Va bene, hoe graag ik ook de Engelse ploeg, supporters en walgelijke taferelen af wil branden, het zou moeten gaan over een team. De Azzurri, de mannen die zonder echte vedette maar met heel veel zeer goede spelers, Europees Kampioen werden. De passie spatte er vanaf, tijdens de verlenging tegen Spanje stal Capitano Chiellini de harten van heel Europa. Hoe vriendelijk en sportief ging hij om met die kleine Jordi Alba. Het leken net twee boezemvrienden waarvan de ene vertelt dat hij eindelijk dat ene meisje op date heeft gevraagd, en met succes. Dat succes had Chiellini ook, hij kreeg zijn zin, of het nou terecht was of niet. En vervolgens weten we de afloop, penaltykoning Jorginho schoot de beslissende strafschop feilloos binnen waardoor de finale werd bereikt.
Penalty’s blijven een interessant aangezicht, als voetballiefhebber hopen we altijd dat de wedstrijd in de 120+ minuten beslist wordt. Echter is de spanning tijdens z’n strafschoppenserie ongekend. Als er geschoten moet worden om de echte prijzen, wordt het pas duidelijk wie de meeste druk ervaart. De Azzurri waren niet beter in het nemen van penalty’s. Nee, de Engelse waren vooral slechter. Mijn voorspelling: de druk op het Engelse elftal om ooit een kampioenschap te winnen met penalty’s is zo groot, dat ze het nooit meer gaan doen. Geen enkel nationaal elftal voelt een grotere druk tijdens de penalty’s. Als er dit jaar geen fans waren geweest in Wembley, dan maar ook alleen dan, had Engeland een kans gehad. Echter is mijn vermoeden dat ze dan nooit in de finale waren gekomen, dan hadden de Denen ze gewoon opgerold in de halve finales met 4-2 of waren ze mogelijk al in de groepsfase uitgeschakeld. Nee, als Engeland dan eindelijk hun liedje waar wilt maken, zullen ze moeten beginnen met het spelen van attractief voetbal. Ze zullen hun beste spelers in moeten zetten, proberen om binnen de 90 minuten en anders in ieder geval binnen de 120+ minuten de overwinning binnen te halen, want de druk tijdens een strafschopserie zal te groot zijn.
De Italianen daarentegen zijn los, met een fitte Spinazzola, een Chiesa die zich gaat door ontwikkelen en een keeper die de komende jaren de beste ter wereld zal zijn. Is het voor mij duidelijk, de Italianen worden volgend jaar in Qatar wereldkampioen. Voor de vijfde keer alweer, een toernooi waar ik nu al naar uit kijk. Het mooie aan een dubbele nationaliteit is dat je voor twee landen kunt zijn, dat je net wat langer in een toernooi kunt blijven. Natuurlijk hoop ik dat Nederland ook ver gaat komen, echter is de kans dat de jongens van de nieuwe wave het ergens onderweg verpesten gewoon groot. Is het niet tijdens de kwalificatie, dan zal het wel in de voorbereiding zijn, waar de mannen met ego’s toch niet zo goed kunnen samenwerken met van Gaal. Of op het moment dat ze tegen een tegenstander spelen zoals Qatar, waarbij iedereen zeker weet dat we toch al door zijn. En daar dan helaas opeens Hassan Al-Haidos de bal stijf in de kruising knalt. Op dat moment nodig ik iedere Nederlander uit om ook het Italiaans elftal te steunen.
De knappe koppen van deze selectie zullen menig vrouwen- en mannenhart sneller laten kloppen, hierdoor zal het makkelijker zijn om samen met jouw partner de wedstrijden te bekijken. Met Mancini aan het roer, met afstand de knapste bondscoach van alle nationale elftallen, zullen de Azzurri in stijl het wereldkampioenschap pakken. Ik hoop tijdens die finale niet in quarantaine te zitten, zodat er een pizza party gehouden kan worden waarbij ananas verboden is. Daar waar de limocello rijkelijk zal vloeien en de flessen Peroni en klassieke Italiaanse wijnen constant worden aangevoerd. Het zal een volksfeest worden zoals dat hoort bij een Italiaans feest. Het zal helaas winter zijn, maar de weersomstandigheden maken het feest niet, dat doen de gasten. Congratulazioni agli Azzurri per la vittoria!
Saluti Gio!
